จำนวนผู้ป่วยรายใหม่ที่ได้รับการวินิจฉัยว่าติดเชื้อไวรัสโคโรนาในแต่ละวันในออสเตรเลียกำลังลดลง แต่จำนวนผู้ที่คาดว่าจะต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลด้วยผู้ต้องสงสัยหรือผู้ป่วยยืนยันยังคงเพิ่มขึ้น
นี่เป็นเพราะความล่าช้าเนื่องจากว่ามีความจำเป็นหรือไม่ที่จะต้องส่งผู้ป่วยในโรงพยาบาลสำหรับ COVID-19 เท่านั้นที่จะเห็นได้ชัดเจนประมาณวันที่ห้าหลังจากการวินิจฉัยบางครั้งอาจเกิดขึ้นในภายหลัง นอกจากนี้ ผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรงของ
COVID-19 มักจะต้องรักษาตัวในโรงพยาบาลเป็นระยะเวลาหนึ่ง
ประมาณการเบื้องต้นโดยองค์การอนามัยโลกคาดการณ์ว่า 81% ของการติดเชื้อ COVID-19 จะไม่มีอาการหรือไม่มีอาการ แต่ประมาณ 14% เป็นโรคที่รุนแรงและต้องการออกซิเจน และ 5% มีอาการวิกฤต ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ผู้คนใช้เวลาเฉลี่ยแปดวันในโรงพยาบาลด้วย COVID- 19 แต่ถ้าเกิดภาวะแทรกซ้อนร้ายแรงและต้องใช้เครื่อง ช่วยหายใจ ระยะเวลาพักฟื้นโดยเฉลี่ยอาจเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
ซึ่งนานกว่าระยะเวลานอนโรงพยาบาลปกติ มาก ซึ่งสำหรับผู้ป่วยที่นอนโรงพยาบาลอย่างน้อย 1 คืน จะเท่ากับ 5.3 วันโดยรวม
การเยี่ยมชมโรงพยาบาลเปลี่ยนไปอย่างไร?
ก่อนเกิดไวรัสโคโรนา โรงพยาบาลสนับสนุนให้ครอบครัวและเพื่อน ๆ ไปเยี่ยมคนที่พวกเขารัก เพราะจะช่วยลดความวิตกกังวลและความเครียดของผู้ป่วย และอาจช่วยให้พวกเขาฟื้นตัวได้เร็วขึ้น
ชั่วโมงการเยี่ยมและนโยบายของโรงพยาบาลกำหนดไว้เพื่อจำกัดการจราจรเข้าและออกจากหอผู้ป่วย อนุญาตให้ทำการรักษาได้ และเพื่อให้ผู้ป่วยได้พักผ่อนและพักฟื้น โรงพยาบาลอาจขอให้ผู้มาเยี่ยมล้างมือเมื่อมาถึงครั้งแรกเพื่อหลีกเลี่ยงการติดเชื้อ
ผู้เยี่ยมชมจะถูกขอให้ล้างมือก่อนและหลังพบผู้เป็นที่รักในโรงพยาบาล ชัตเตอร์ ในแง่ของ COVID-19 ขณะนี้มีข้อจำกัดที่เข้มงวดมากขึ้นเพื่อปกป้องผู้ป่วย เจ้าหน้าที่โรงพยาบาล และผู้มาเยี่ยม
สำหรับผู้ป่วย COVID-19 กฎเกี่ยวกับการเยี่ยมพวกเขาในโรงพยาบาลและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในห้องไอซียูอาจถูกจำกัดอย่างมาก การเยี่ยมชมอาจถูกห้ามหรือหากได้รับอนุญาต ในช่วงเวลาสั้นๆ ภายใต้ความระมัดระวังเป็นพิเศษ ตัวอย่างเช่น ในรัฐนิวเซาท์เวลส์ผู้มาเยือนต้องสวมหน้ากากอนามัยและแว่นตาป้องกัน หากไปเยี่ยมบุคคลที่ต้องสงสัยหรือยืนยันว่าติดเชื้อไวรัสโคโรนา
ข้อจำกัดเหล่านี้กำหนดไว้ในระดับประเทศและโดยแต่ละรัฐ
และปรับให้เข้ากับนโยบายการเยี่ยมของโรงพยาบาลแต่ละแห่ง ภาวะภูมิคุ้มกันบกพร่องหมายความว่าอย่างไร? และเหตุใดสิ่งนี้จึงเพิ่มความเสี่ยงต่อไวรัสโคโรนา กฎ ล่าสุดของรัฐวิกตอเรียอนุญาตให้ผู้ป่วยในโรงพยาบาลของรัฐ เอกชน และนิกายเข้าตรวจได้เพียงครั้งเดียวต่อวัน ครั้งละไม่เกิน 2 คน และครั้งละไม่เกิน 2 ชั่วโมง ข้อจำกัดเหล่านี้มีผลบังคับใช้ไม่ว่าคนที่คุณรักจะติดเชื้อโควิด-19 หรืออยู่ในโรงพยาบาลด้วยเหตุผลอื่นก็ตาม
ในบางกรณี ผู้เยี่ยมชมสามารถอยู่ได้นานกว่าสองชั่วโมง ข้อยกเว้นเหล่านี้รวมถึงพ่อแม่หรือผู้ดูแลผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ผู้ดูแลผู้พิการ คู่นอนหรือผู้อุปการะของผู้ให้กำเนิดบุตร บุคคลที่ติดตามผู้ป่วยไปยังแผนกฉุกเฉิน หรือบุคคลที่ให้ความช่วยเหลือเมื่อสิ้นสุดชีวิต
ในขณะที่รัฐและเขตปกครอง ส่วนใหญ่ ออกคำแนะนำที่คล้ายกัน รัฐแทสเมเนียได้ปิดโรงพยาบาลทั้งหมดไม่ให้ผู้มาเยี่ยมเยือนหลังจากการระบาดของไวรัสโคโรนาเมื่อเร็วๆ นี้ในโรงพยาบาล North West Regional Hospital ในเมืองเบอร์นี
โรงพยาบาลในแทสเมเนียจะให้ข้อยกเว้นสำหรับผู้ที่มาเยี่ยมคู่ของตนเมื่อเด็กเกิด พ่อแม่ที่ไปเยี่ยมเด็กที่อยู่ในอุปการะ และสำหรับ “เหตุผลอันน่าเห็นใจและวาระสุดท้ายของชีวิต” แต่ผู้ที่มาเยี่ยมภายใต้ข้อยกเว้นเหล่านี้ยังคงต้องตรวจสอบกับโรงพยาบาล
โรงพยาบาลก็มีกฎของตัวเองเช่นกันโรงพยาบาลทั่วประเทศยังจำกัดเวลาเยี่ยมและจำนวนเกินกว่าที่กรมอนามัยกำหนด ตัวอย่างเช่นที่โรงพยาบาลของเราในรัฐวิกตอเรีย ปัจจุบันอนุญาตให้มีผู้มาเยี่ยมเพียง 1 คนต่อผู้ป่วย 1 คนต่อวัน และไม่อนุญาตให้เด็กอายุต่ำกว่า 16 ปีเข้าเยี่ยม ห้องไอซียูของเราจำกัดได้ไม่เกิน 10 นาที ในขณะที่ระหว่างคลอดสามารถมีคู่นอนหรือผู้ช่วยอยู่ได้ 1 คน 24 ชั่วโมง.
เมื่อเข้ามา เจ้าหน้าที่จะคัดกรองคุณสำหรับอาการและสัญญาณของ COVID-19 ซึ่งอาจทำได้โดยการถามคำถามและ/หรือตรวจวัดอุณหภูมิร่างกาย
ในช่วง COVID-19 เราทุกคนอาจรู้สึกเครียดมากกว่าปกติ นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องติดต่อกันทางออนไลน์ ทางโทรศัพท์ และทางข้อความ
แต่สิ่งสำคัญคือเราต้องปรับตัวว่าความเครียดและความไม่แน่นอนที่เพิ่มขึ้นนี้กำลังพัฒนาไปสู่สิ่งที่มากขึ้นสำหรับคนที่เราห่วงใยหรือไม่
สัญญาณเตือนการฆ่าตัวตายบางอย่างอาจสังเกตได้ง่ายกว่าเมื่อคุณเห็นสีหน้าและท่าทางของบุคคลนั้นๆ แต่มีสัญญาณที่คุณสามารถรับได้ระหว่างส่งข้อความ โทรศัพท์ หรือสื่อสารออนไลน์
การถอนตัวจากสังคมสามารถบ่งชี้ว่าบุคคลนั้นมีความเสี่ยงสูง บางทีเพื่อนหรือญาติอาจติดต่อทางโทรศัพท์หรือข้อความได้ยากขึ้น หายไปจากโซเชียลมีเดียหรือเริ่มพูดว่าพวกเขาต้องการอยู่คนเดียว
อารมณ์ที่ลดลงอย่างต่อเนื่องอาจถูกเปิดเผยทางโทรศัพท์โดยน้ำเสียงราบเรียบ พูดน้อยกว่าปกติหรือช้ากว่า และโดยข้อความที่สั้นกว่าหรือไม่มีเลย
